Родился в 1931 году в деревне Оконо. Работал бригадиром рыболовецкой бригады. Живёт в Оконо.

 Какая может быть память в 89 лет? Хотя в таком возрасте детские воспоминания намного прочнее сидят в голове, чем те события, что происходили в зрелые годы. Обычно в откровенных беседах со всеми категориями населения меня спрашивают про войну в Оконе. Её помню хорошо - она началась, когда мне было 10 лет. Правда, не могу по порядку восстановить период оккупации, воспоминания хранят её отдельные фрагменты. Так и буду показывать их – не последовательно, а как вспомнятся.

Сведения об авторе смотреть здесь.

 Не буду писать, как дети войны после победы пополняли продовольственные запасы семей, собирая всякую несъедобную хрень, лишь бы заморить голодного червячка, поскольку я тогда только родился и ни голода, ни сытости не помню. Начну с того, как лично участвовал в создании продовольственной базы семей Шушкевичей-Прусских.

Звесткі аб аўтары глядзець тут.

(Працяг. Папярэдні тэкст глядзець тут).

 Некалькі гадоў Блукач ВАЛАЦУЖНЫ змагаўся з барыкадай, якая ў непраглядным мінулым была змайстравана на пешаходнай дарожцы ўздоўж вуліцы Партызанскай у якасці трубапераходу. Безвынікова. Гразіўся нават праз месяц нерэагавання пачаць шукаць шлях да прыёмнай прэзідэнта. Аднак доўга не рашаўся дыскрэдытоўваць Лепельшчыну. Пасля працяглага роздуму вырашыў зрабіць апошняе намаганне ў “глухой” справе.

Сведения об авторе смотреть здесь.

 Блукач ВАЛАЦУЖНЫ задумался: жизнь приближается к финишу, а побеспокоился ли о будущих поколениях? Написал вроде бы много – как никто на Лепельщине. О многом. Обо всём. Одним в нос, другим по носу. А увидят ли это потомки? Ведь то, что писал в газеты, давно прочитано, забыто, выброшено. Интернет - хранилище ненадёжное.

Сведения об авторе смотреть здесь.

 Мои любимые варенья – черничное и клюквенное. Это в старости. Они имеют истинный вкус дикой природы в отличие от сладкого блюда из садовых ягод. Но так было не всегда. В детстве самым невкусным вареньем для меня считалось именно сваренное из лесных ягод. И вот почему.

Звесткі аб аўтары глядзець тут.

(Працяг. Пачатак глядзець тут, папярэднюю частку – тут).

 Дзесьці на трэці дзень пасля праводзін навабранцаў з Валовай Гары на вайну мая маці, папярэдзіўшы бабулю Анэту, сабралася ў Барсукі наведаць сваю маці, маю другую бабулю Міхаліну з Барсукоў. Адлегласць невялікая, усяго тры кіламетры, добрым крокам паўгадзіны хады, але з малым, вядома, больш. Без прыгод прайшоўшы грэблю над ракой Кестай, спыніліся пад векавой ліпай, што калісьці расла на падворку Гардзіёнкаў. Цяпер толькі ліпа і сведчыла аб тым, што тут калісьці было жытло.

7. Светлы шлях. ВЫЗВАЛЕННЕ З НЯВОЛІ. Шуневіч Анатоль

Звесткі аб аўтары глядзець тут.

(Пачатак глядзець тут, папярэднюю частку – тут).

 Летняй раніцой 1941 году да лагеру падкаціў чорны “Опель”, і з яго павольна вылез тоўсты немец. Пайшла чутка, што гэта стаўленік Гітлера па Беларусі. Перагаварыўшы з камендантам лагеру, фашысцкі чыноўнік загадаў узняць шлагбаум і падклікаў да сябе перакладчыка з паліцаем. Затым, згледзеўшы палонных у цывільнай вопратцы, спытаў цераз перакладчыка, што гэта за людзі.

 Перакладчык, ужо выслухаўшы паліцая, даклаў, што гэта мясцовыя сяляне, якіх бальшавікі мабілізавалі на будаўніцтва абарончых збудаванняў. Зброю ў руках яны не трымалі.

 Чыноўнік, павярнуўшыся да каменданта, загадаў:

 - Усіх мясцовых жыхароў выпусціць. Вермахту патрабуецца харчаванне. Няхай у полі працуюць. Жывёлу гадуюць. У лагеры пакінуць толькі азіятаў і габрэяў.

 Навакольныя жыхары аднекуль даведаліся, на якіх умовах адпускаюць палонных, і ўжо зранку пацягнуліся ў Беразіно. Да гэтага часу паліцай забраў усіх, хто быў апрануты ў цывільную вопратку. А жанчыны ўжо самі выкуплялі хто “сына”, хто “брата”, а хто і “мужа”. Разлікам служылі пярсцёнкі, яйкі, мёд, пяршак…

 Хутка з усіх цывільных палонных засталося менш паловы, бо, адчуўшы паветра волі, большасць вырашыла дабірацца дахаты самастойна і не чакаць, пакуль суправаджальнік атрымае “аўсвайс”.

 Лепельцы дачакаліся свайго канвойнага і, перакусіўшы ў доме яго брата, рушылі дахаты. Натоўп у суправаджэнні паліцая спынілі пры пераходзе Бярэзіны. Паперамі надта не цікавіліся. Загадалі пераходзіць па краі моста па аднаму, не перашкаджаючы руху тэхнікі. Далей нікому не было справы да людскога натоўпу.

 З кожнай вёскай колькасць падарожнікаў змяншалася. Падыходзячы да Закаліўя, паліцай сказаў, што ён ужо дома, а мальцы з Пышна, Пышнагораў, Поплавак і іншых лепельскіх вёсак дойдуць самі. Валавагорцам параіў ісці праз Пруднікі напрасткі да Зацяклясся.

 Цяжкімі здаліся апошнія кіламетры знясіленым людзям. Вацік шуневіч і Франік Левановіч вырашылі зайсці да сястры Франусі, пераначаваць у Казлоўскага Яські, а раніцой праз Прудок падацца дахаты. Астатнія пайшлі рознымі накірункамі: хто цераз Пунтусаў мост, хто праз Свядскую грэблю. Падганяла жаданне як мага хутчэй абняць родных, распавесці пра паўтарамесячныя пакуты ў няволі.

 Казлоўскія, даведаўшыся, што госці амаль паўтара месяца правялі ў лагеры ў якасці палонных, сустрэлі Ваціка і Франіка гасцінна, адразу пасадзілі за стол. Яська дастаў бутэльку “казёнкі” і шклянкі. Але Франік папярэдзіў, што спачатку трэба наталіць голад.

 Франуся ўвесь час не адыходзіла ад брата.

 Плакала ад радасці, што насуперак чуткам амаль усе жывыя, вось толькі лёс Юзіка Шуневіча невядомы. Шкада брата, шкада суседа Лоцьку Драгуна. І зноў ліюцца слёзы – у жанчын увогуле вочы на мокрым месцы.

 Яшчэ добра не развіднела, а мужчыны сабраліся ў дарогу. Жанчыны на хуткую руку прыгатавалі сняданак, а маці Яські перахрысціла гасцей і прачытала малітву за здароўе.

 Яська правёў швагру і родзіча да лесу. Па дарозе паведаміў, што ў яго ёсць сувязь з “добрымі людзьмі” з гораду, і як толькі з’явіцца магчымасць здабыць зброю, створаць атрады супраціўлення. А пакуль трэба чакаць.

 Развітаўшыся са сваяком, мальцы ўжо праз гадзіну хуткай хады выйшлі на Сідзякова поле, дзе каля абводнай канавы іх чакалі старыя Левановічы з нявесткай Анцяй і бабуля Анэта з дзедам Юзікам, нявесткай Агнешай і маёй маці. Дзеці ў гэты час яшчэ спалі, і толькі мая хросная маці Паўліна далучылася да сустракаўшых. Вось так і вярнуліся дахаты “абаронцы айчыны”, адны ўначы, іншыя раніцой, у поўнай меры зведаўшы здраду антынароднага кіраўніцтва Савецкага Саюзу антычалавечнай фашысцкай “цывілізацыі”.

2020.

(Працяг будзе).

Сведения об авторе смотреть здесь.

(Первоначальный вариант смотреть здесь).

 Со школьных лет заинтересовался речкой, которая перебрасывает воды озера Бобрица в озеро Люкшино. На лыжах подъезжал к истоку, но не осмеливался дальше, так как лёд трещал, и выступала вода. Лыжи намокают, и к ним липнет снег.

Сведения об авторе смотреть здесь.

 Бродяга по жизни – Блукач - отрешился от мира сего, дабы не подхватить коронавирусную заразу от толпы. Чтобы полностью избавить свою личность от маломальских контактов с носителями смертельной опасности, посадил себя в неопределённой продолжительности изоляцию, где нет живых существ в виде человеков.

Звесткі аб аўтары глядзець тут.

(Працяг. Пачатак глядзець тут, папярэднюю частку – тут).

 Калона мабілізаваных у самым пачатку вайны мужчын, у тым ліку і жыхароў маёй вёскі Валова Гара, сваім ходам прыйшла ў Беразіно. Вайсковец у чыне маёра павёў лепельцаў да складоў з амуніцыяй і зброяй, але на іх шляху паўстаў вартавы і забараніў падыходзіць да вайсковага аб’екту. Сказаў, што дазвол дасць толькі лейтэнант, які паставіў варту да сакрэтнага складу.

Сведения об авторе смотреть здесь.

 Давно хотел написать мемуар об одном из моих начальников, которого считаю самым идеальным из всех, под началом которых пришлось работать. Но всё никак не мог взяться за перо из-за отсутствия снимка управляющего Лепельским районным объединением «Сельхозтехника» Владимира Корнеевича Галушко.

Звесткі аб аўтары глядзець тут.

(Працяг. Пачатак глядзець тут, папярэднюю частку - тут). 

 Адразу пасля пачатку вайны мой бацька Юзік Адольфавіч Шуневіч, жыхар вёскі Валовая Гара, быў мабілізаваны ў войска і ў складзе паўдзясятка лепельцаў трапіў у школу кулямётчыкаў, што знаходзілася ў Смаленску.

Сведения об авторе смотреть здесь.

 Блукач для изоляции от коронавирусной толпы выбирает наиболее глухие места, которые доселе не посещал и имеющие таинственное историческое прошлое. Однако на этот раз такая тактика не получилась. Ночь и утро заполнили ливни. Колеи лесных дорог превратились в сплошные канавы. Далеко не укатишь. Ничего не остаётся делать, как изолироваться на более-менее доступной Эссе.

 Здзівіўся, калі прачытаў чарговы опус Шушкевіча. Ён аматар нечаканых вылазак, цікавых мясцін, блакітнага неба, чыстай вады і начнога сяброўства з прыродай, і ўносіць у жыццё зарад бадзёрасці. Але тут я знайшоў тое, што звязвае мяне з успамінамі пра родны край, дзе адбылося столькі гістарычных падзей, што кожны крок - як чарговы удар сэрца. Таму з хваляваннем чытаў пра паездку яго на Зэху, якая ў былыя часы звязвала два жыццятворныя вадаёмы, і не мог не напісаць яму пра звесткі, якія сабраў з архіўных матэрыялаў пра гісторыю таго месца. 

Звесткі аб аўтары глядзець тут.

(Працяг.Пачатак глядзець тут, папярэднюю частку - тут).

 Для маіх аднавяскоўцаў, жыхароў вёскі Валова Гара, вайна пачалася (хутчэй за ўсё – адчулася) з падрыву вайсковых складоў у Прудку 21 чэрвеня 1941 году. Але ўжо днём была пашкоджаная ўзлётная палоса аэрадрому ў Дражне і некалькі збудаванняў летняга вайсковага лагеру.

Сведения об авторе смотреть здесь.

 - А ведь правда, путешествовать дома лучше, чем по миру болтаться? – спросила Блукачиха у Блукача.

 - Неправда, - без промедления ответил бродяга. – Чем дальше, тем интереснее.

 Сведения об авторе смотреть здесь.

  В 50-х годах на Лепельщине ещё не было радио. Беспроводного. Однако прогрессивные сельчане проводили у себя детекторную радиосвязь. Заносили на верхушку большого ближайшего дерева антенну и от неё тянули проводку в хату к радиоприёмнику. Питал его блок питания, по размерам превосходящий самого репродуктора. Звук был тихий, но всё равно можно было разобрать, что говорят, если поблизости не разговаривают. Так что сельская глубинка была в курсе советских новостных событий.

 Родился в 1979 году в Боровке, после школы уехал учиться в Витебск. Сейчас живёт и работает инженером в Москве.

 Со школьных лет заинтересовался речкой, которая перебрасывает воды озера Бобрица в озеро Люкшино. На лыжах подъезжал к истоку, но не осмеливался дальше, так как лёд трещал, и выступала вода. Лыжи намокают, и к ним липнет снег.

Сведения об авторе смотреть здесь.

 Старожилы Лепельщины ещё помнят военный аэродром, действующий до войны на большом поле напротив деревни Дражно, ближе к давно несуществующей деревне Травники.

Сведения об авторе смотреть здесь.

 Блукач решил: надо изолироваться от коронавируса не только в своё удовольствие, а и с пользой для безразличного общества. Может и обратит внимание на исторический объект, о котором не знает. Может это и принесёт пользу для последующего прозябания народной массы.

Сведения об авторе смотреть здесь.

 Поначалу план изоляции в самую короткую ночь года бадзяўкі разработали конкретный: найти на Эссе и обследовать Гадивлянскую плотину, отметить купальскую ночь в урочище (бывшем хуторе) Ширневки, обследовать фрагметы Волотовской плотины. Однако первоначальные намерения рухнули уже при съезде на Макаров Хутор. Ливни превратили лесную дорогу в сплошное месиво.

Сведения об авторе смотреть здесь.

 Было у Блукача на примете одно прекрасное место для полнейшего расслабона. Называл он его Обрывом. Так придумал, ещё не зная, что издавна то, необычайной красоты место носит прозаичное название Лыска. А потом, когда узнал настоящее имя урочища, не захотел переиначивать годами вбитый в голову фейковый топоним.